عدم اعتماد به نفس در زنان ایرانی!!!
در خیابان که راه می روی، وارد هر پاساژ و مغازه ای که می شوی، وقتی که در پارک قدم می زنی یا هر گوشه ی شهر را نگاه می کنی، با زنانی روبرو می شوید که با آرایش غلیظ خود را آراسته اند. از هر کدامشان که می پرسی چرا این همه آرایش می کنی، جوابشان یکیست: «برای دل خودم»!!!!! غالبشان هم مجرد هستند. آنهایی هم که متأهلند، صحبتی از شوهرشان نمی کنند.
نمی دانم آنانی که با آرایش غلیظ بیرون می آیند و برای دل خودشان هم آرایش می کنند، چرا در خانه برای دل خودشان این کار را نمی کنند؟ چگونه حاضر نیستند یک روز حتی بدون آرایش از منزل خارج شوند؟!
دلیلش واضح و روشن است! به خودشان اعتماد ندارند.
این عدم اعتماد به نفس از آنجا نشأت میگیرد که آمار ازدواج پایین آمده و دختران بیم آن دارند که یا دیر ازدواج کنند و یا اینکه اصلاً نتوانند ازدواج کنند. سعی در زیباتر جلوه دادن خود در اذهان عمومی دارند تا شاید بتوانند مردی را به سوی خود جذب کنند. اینگونه زنان حس می کنند که اگر چهره ای زیبا از خود به نمایش نگذارند، مردم در مورد آنان فکرهایی از جمله «امل»، «بدقیافه» و ... را خواهند کرد و بدین ترتیب است که اولین چیزی که ثابت می کنند این است که آرایش کردنشان، برای خودشان نیست.
این زنان هنوز به آن اعتماد به نفس لازم نرسیده اند که مردی را با اخلاق و رفتار و منش زنانه ی خود جذب کنند. بدین خاطر سعی می کنند کمبودهای خود را با آرایش کردن و در حقیقت با مخفی نگاه داشتن چند چیز پنهان کنند. اول نداشتن منش زنانه که لازمه ی هر زندگیست. دوم نداشتن چهره ای زیبا که سعی می کنند با آرایش کردن به آن دست یابند؛ و با این روش سعی دارند که همسر آینده ی خود را پیدا و آن را بفریبند. غالب این زنان در زندگی زناشویی با مشکل روبرو می شوند. زیرا آنان با نداشتن آنچه که بیان شد، باعث می شوند که همسرشان در آینده ای نزدیک دل آزرده و سرخورده شوند و جالب اینجاست که اکثر خیانتهای یک مرد به زنش، از همین جا شروع می شود. انگیزه هایی که مرد با خود می اندیشید و اکنون آنها را سراب می بیند.
به راستی مشکل این عدم اعتماد به نفس در زنان ایرانی چیست که عقده های درونی خویش را اینگونه سرکوب می کنند؟
در پستهای ابتدایی همین وبلاگ، به موردی اشاره کردم که در آن بیان کرده بودم، ازدواج هدف نیست. بلکه وسیله ای است که با آن باید به هدف رسید. اما همچنان می بینیم که در جامعه ما، متأسفانه ازدواج خود هدف است و برای بعد از آن برنامه ی خاصی نداریم.
این مسئله نشأت از فرهنگ تربیت خانواده ها سرچشمه می گیرد. آنجایی که خانواده، تمام همّ و غم خود را معطوف مسایل مالی می کند و به کودکان خود یاد نمی دهد که اسلام چیست و چگونه تربیتی را برای فرزند در نظر دارد.
برخی هم به ظاهر ساده امروز کودک خردسال خود می اندیشند. بعنوان مثال دختر 4-5ساله خود را به بهانه هوای گرم تابستان با کمترین لباس در انظارعمومی ظاهر می کنند و بدین ترتیب این کودک برهنگی برایش از خردسالی، بسیار عادی به نظر می رسد. در حالیکه در آموزه های دینی داریم که رسول الله(ص) سفارش کرده اند که به کودکان خود از 7سالگی نمازخواندن بیاموزید؛ و می دانید که نماز با اخلاق خاص اسلامی همراه است. از جمله داشتن حجاب برای خانمها!
اینجاست که متوجه می شویم دو معضل اساسی برای خانواده ها وجود دارد. اول آنکه راحتی فرزند بر همه چیز برایشان ارجحیت دارد. نگاه به آینده کودک که در زندگی مشترک قرار خواهد گرفت، اصلاً مورد توجه قرار نمی گیرد. به کودکان خود از هم اکنون آموزش چگونه زندگی کردن را نمی آموزند؛ و صد البته که چنین رفتاری در باب حجاب و آرایش نیز صادق است. زمانیکه کودک به سن بلوغ می رسد، یعنی در سنی قرار می گیرد که به طور ناخودآگاه و غریزی مجذوب جنس مخالف می شود، نمی داند که چطور و چگونه باید با جنس مخالف ارتباط برقرار کند. همین موضوع همراه با آرایشهای کودکانه، در زمانیکه شالوده و اساس افکار کودک را می چید، باعث تمایل زن به آرایش غلیظ و بعد از آن به عنوان یک عادت می گردد. اما دومین مورد که معضلی برای جامعه امروزی ما شده است، مهجور ماندن دین مبین اسلام است. متأسفانه از خانواده گرفته تا جامعه -بخصوص آموزش و پرورش- اسلام را به درستی معرفی نکرده اند. اینجاست که خانواده امروزی از اسلام فراری است. سفسطه و مغلطه غربیها با همکاری عده ای خودفروخته، باعث می شود که برداشتهای شخصی و غلط از اسلام به دست آمده و اصرار داریم که یا اسلام همان است که من به آن دست یافته ام، و یا اینکه اسلام دین کاملی نیست. همانگونه که دیگر ادیان کامل نیستند!! این باورهای غلط باعث می شود که مسیر زندگی منحرف شود و به سمت و سویی برود که فراماسون و شیطان پرستی مایل است.
