سفر به مشهد4
با مهدی مسئول سوئیت خداحافظی کردم! دعوتش کردم که حتما با خانواده به رشت بیاید! اظهار امیدواری کرد که حتما به پیش ما خواهد آمد!
وسائل را در ماشین گذاشتم و تسویه حساب کردم و راه بازگشت را در پیش گرفتم.
آرام آرام از شهر خارج شدم! بماند که مسیر خروج را اول اشتباهی رفتم! یعنی داخل شهر کمی مشغول شدم! اما پس از آن بود که راه را یافتم! دل کندن چقدر سخت است! اما ناگزیری که از مشهد دل بکنی! باید برای جهاد در راه خدا آماده شوی! منظورم تأمین معاش خانواده است! حالا دیگر خیابانهای بیرون شهر و مسیر بیشتر به چشم می آید! یکی دو روستای کوچک و شهرکهای صنعتی و بعد بیابان! قوچان برای صرف ناهار و استراحت توقف کردیم! نمی دانم، چون از کمربندی ها رد می شدیم، اینقدر شهرها معمولی به نظر می رسید، یا اینکه واقعاً شهرها معمولی و پیشرفت نکرده بودند!
پس از استراحتی یک ساعته، دوباره راه افتادیم! بجنورد! مرکز استان خراسان شمالی! اولین سرعت گیر ورودی به شهر، بلبرینگ چرخ عقب خرد شد! باور کردنی نبود! خدای مهربان، به حرمت مهمان بودن آقایم علی بن موسی الرضا(ع) هوایمان را داشت! می توانست این بلبرینگ در سرعت بالا یا در بیابان خرد شود! اما ورودی شهر که همه اش دویست متر با تعمیرگاه فاصله داشت!
4بعدازظهر تا 7 غروب! سه ساعتی طول کشید تا تعمیر تمام شد! تعمیرکار که از مقصدمان با خبر شده بود، گفت شب از بلوچ آباد رد نشو! شبانه به ماشینها، سنگ می اندازند و مال و اموالشان را به سرقت می برند! همین گفتار باعث شد که جانب عقل را بگیرم و البته 12ساعت هم در سفرمان، تأخیر داشته باشیم! خوب بود که در ماشین تلویزیون داشتم! وگرنه تا نیمه شب، باید خودم را می خوردم! فینال جام باشگاههای اروپا! رئال مادرید-آتلتیکو! بازی را تا پایان 90دقیقه نگاه کردم و وقتهای اضافه را بی خیال شدم!
7صبح راه افتادیم! دیگر اعصاب وسط جاده را نداشتم! یک سره از آشخانه، جنگل های گلستان عبور کردیم و وارد استان گلستان شدیم! گالیکش، مینو دشت،علی آباد، گرگان! مسیر بازگشت گرگان همان زیبایی ها را داشت! جالب بود که روستاهای نزدیک هم پسوندهای مشترک داشتند!
با سرعت به سمت رشت راه افتادم! دیگر توقف نداشتم! فقط شهرسازی و آبادانی و ... را در راه می دیدم!
10شب بود که رسیدیم به رشت! رطوبت هوا، داشت خفه مان می کرد! رسیده و نرسیده، کولرگازی را روشن کردم! نفسی تازه کردم و خوابیدم!
این سفر تمام شد! خدا بخواهد تا سال دیگر!
چند روز عصرها، غم داشتم! یادم می آمد که همین وقتها، هر روز پابوس آقا می رفتیم! چقدر دلگیر!
تازه فهمیدم که چرا جمعه ها دلگیر است! زمین و زمان می فهمد که مولایش، صاحب عصر(عج) یعنی چه؟!
سفر به مشهد2
تابلوی راه نشان می داد که 5 کیلومتر مانده تا بهشت!
نگاهت می چرخد تا شهر را ببینی! مشهد الرضا(ع)؛ بهشتی که انتظارش را می کشی!
تابلوها را دنبال می کنم. ذکریا، دوستم در مشهد ساکن است! اوست که سوئیت را برایم رزرو کرده و با چند ساعت تأخیر باید خودم را به سوئیت برسانم.
تابلوهایی که «حرم مطهر» بر آنها نقش بسته را دنبال می کنم.
اولین اتفاق در بین تابلوها، چشم نواز است! تابلویی خیابان «آیت الله بهجت» را نشان می دهد!! در اندیشه ام که چرا هنوز شهر رشت که مرکز استان زادگاه حضرت آیت الله بهجت است، یک خیابان بنام این مرجع فقید و بزرگوار ندارد؟! با خود فکر می کردم که به هر حال مشهد یک شهر مذهبی است، پس لزوماً از نام آیت الله بهجت استفاده کرده، پس نباید زیاد به مسئولین شهر رشت، خرده گرفت! در هیاهوی همین تفکرات بودم که چشمم به تابلوی دیگری افتاد! خیابان «میرزا کوچک خان»! نه دیگر! تحملم تمام شد! هنوز شهر رشت، خیابانی بنام میرزای جنگل ندارد! تنها خیابانی در شهر رشت بنام لقب میرزا نامگذاری شده است! خیابان «سردار جنگل» که آن هم در میان مردم رشت، بنام «سام» مشهور است! دقیقتر که فکر کردم، دیدم از مشاهیر گیلانی، فقط دکتر حشمت صاحب چهارراهی و میدانی است! سال گذشته هم، با حضور پرفسور سمیعی، خیابانی را در رشت بنام او نامگذاری کردند! دیگر خیابانی به ذهنم نرسید که بنام مشاهیر گیلانی از جمله پرفسور رضا، دکتر معین و ... باشد!
واقعاً جای تأسف بود که هموطنانمان در مشهد، برای مشاهیر گیلانی، ارزش بیشتری قائل شده اند!!
دیگر بی توجه به این مسائل بودم و به سمت خیابان امام رضا(ع) که در میان مردم مشهد معروف به خیابان تهران بود راه افتادم. هر چند زیبایی های شهر و خلوتی خیابانها به رغم آنکه شهری 4میلیون نفری است، چشمها را نوازش می کرد!
ناگهان چشمم به گنبد طلایی و زیبایی خورد که درخشش آن بیشتر از خورشید بود! انگار خورشید در برابر او زانو زده است! مردم را نگاه می کنی که از هر سو به سمت این گنبد زیبا، تعظیم می کنند و سلام می دهند؛ و چه زیباست این صحنه های دیدنی...
دوستم ذکریای عزیز، سوئیت را در خیابان امام رضا(ع) رزرو کرده بود. تصوری که نسبت به سوئیت داشتم خیلی کمتر از آن بود که دیدم. به ساختمان رسیدم، فکر می کردم که همانطوری که تصور می کردم هست، دیوارهای بیرونی با گچ نمناک سفید کاری شده بود؛ با این وضع چه تصوری باقی می ماند؟! اما وقتی وارد شدم، یک لحظه فکر کردم وارد اتاق هتل 3ستاره شده ام!!!
ادامه مطلب ...