عشق پاره

دگر شور و نوایی در سرم نیست

خدایی تازه دیگر در برم نیست

من و یک لقمه نان و عشق پاره

منم یک آسمان ماه و ستاره

منم ابری، منم تنها، منم برف

من و یک سینه پر درد و پرحرف

من و یک کهکشان راه شیری

من و یک عشق پاره سر به زیری

منم دنباله ای از موج جوشان

منم یک قطره دریا در بیابان

منم خشکیده ای از موج ایمان

منم تشنه، منم محتاج باران

به یاد لحظه تنها نشینی

برای غربت رسوا نشینی

به عمق ریشه ام زخم شما هست

به عمق سینه ام مرحم کجا هست؟

کمی در آشیان من خبر نیست

همانجا هم خبر از یک سفر نیست

«سفر خود رنج بی اندازه ام شد

شریک لحظه های تازه ام شد»¹

سفر خود غربت طول و دراز است

برای عاشقانه ها نیاز است

نیاز از سر درد و جدایی

نیازی در هجوم بی خدایی

مرا دیگر توان صحبتی نیست

مرا با باد و باران صحبتی نیست

مرا در شهر غربت جا گذارید

مرا با غصه ها تنها گذارید

آذرماه 1380

---

1- تک بیت از محمد علی نیکومنش