تاریخ به یغما رفته - بی توجهی مسئولان۱

باید قبول کرد که صدا و سیما در این چند ساله زحمات زیادی کشیده تا مردم را از پای ماهواره بیرون بکشد. اما واقعیت این است که تاکنون کمتر در این راه توفیق داشته است.

می توان علل مختلفی را در این رابطه عنوان کرد:

1- شبکه های تخصصی ماهواره ای که هر کدام به پخش جدیدترین برنامه های تخصصی خود می پردازند. مثلاً در شبکه های فارسی زبان، فارسی1 به پخش سریال های تلویزیونی با دوبله فارسی _هر چند این دوبله ها ضعیف هستند- می پردازد. شبکه های ICC، ایران فیلم و موزیک(IRAN-FMTV)،مهاجر نتورک(IRAN-MNTV)، آوا فیلم(AVA film) که قبلاً آوا موزیک نام داشته است و در آخر پرشین فیلم (Persian film) هم که جدیداً افتتاح شده به پخش فیلم های سینمایی دوبله شده و زیرنویس شده تولید داخلی و خارجی می پردازند. هر چند باید به این سری شبکه ها، شبکه ام بی سی پرشیا (MBC Persia) را در نایل ست اضافه کرد. شبکه های مختلفی هم در زمینه ی موسیقی فعالیت دارند. همچون pmc، EBC.1 و جدیداً هم که شبکه service 4 هم به آنها اضافه شده در زمینه ی موسیقی لس آنجلسی و شبکه های ایران موزیک و ایران بیوتی و جدیداً هم شبکه پرشین استار (persian star) در زمینه ی کلیپ های مجاز و غیرمجاز تولید شده در داخل کشور فعالیت دارند. به این مجموعه باید شبکه های عمومی که غالباً برنامه های مبتذل و بی ارزش را ارائه می دهند نیز اضافه کنیم که چیزی حدود بیش از 15 کانال می شوند. هر چند سه کانال مذهبی شبکه سلام، شبکه امام حسینTV و جدیداً هم شبکه ثامن را هم باید اضافه کرد. بنابراین می بینیم که بیننده با هر سلیقه ای صاحب شبکه ای است که می تواند به راحتی در ماهواره برنامه های خود را تقریباً 24 ساعته ببیند. اما متأسفانه در داخل کشور، هر خانه صاحب 8 کانال تلویزیونی است که بیننده در مجموع فقط ساعاتی از روز را که عموماً با برنامه های دیگر شبکه ها هم تداخل دارند، به برنامه های سرگرم کننده مشغول می شود. با این اوصاف، متوجه می شویم که نبود شبکه های تخصصی - سرگرمی خود ضربه ای است که به پیکره فرهنگ این جامعه زده است.

2- حضور شبکه های توزیع سریال و فیلم زیرنویس که در داخل کشور فعالند. غالب این شبکه ها هر چند سعی دارند که فیلم های با ابتذال کمتری را در داخل توزیع کنند تا با مشکلات کمتری هم از سوی مراجع قانونی روبرو شوند، اما به هر حال خود این مسایل باعث می شود که خود آگاه یا ناخودآگاه باعث کشش مردم به سوی فرهنگ غریب شوند. بخصوص آنکه این شبکه ها اقدام به عرضه سریال های تلویزیونی خارجی با زیر نویس فارسی نیز نموده اند که خود نیز مزید بر علت شده است.

3- عدم توجه به علایق بیننده، پخش با تأخیر چند ساله فیلم های سینمایی روز دنیا، عدم پخش فیلم های سینمایی ایرانی، ساخت طنزهای سبک و فاقد ارزش که اصولاً باری نیز به همراه ندارند و نه اینکه پیام آموزشی ندارند، حتی در بسیاری از مواقع مشاهده می کنیم که حتی بیننده را نمی توانند بخندانند، همه با هم دست در دست هم داده است تا اینکه ضربه ای مهلک به پیکره فرهنگ ما بزند.

4- عدم پخش سریال های مناسب خارجی که اکنون مشاهده می کنیم که شبکه های ماهواره ای عجیب دست روی آنها گذاشته اند، تا جاییکه دو شبکه فارسی1 و GEM TV در رقابتی عجیب به پخش سریال های کره ای و آمریکایی با دوبله فارسی روی آورده اند. هر چند سریال های آمریکایی غالباً دارای اهداف سیاسی هستند، اما مشخص نشد که چرا سریال های کره ای که توانسته بودند، جایگاه مناسبی را در میان بینندگان تلویزیونی پیدا کنند، به ناگاه از پخش تلویزیونی حذف شدند!!! شاید بتوان گفت که دلیل اصلی آن، انتقادات تند برخی از منتقدین بود که معتقد بودند که نباید تاریخ کشورهای دیگر از تلویزیون ایران پخش شود!!!! هر چند در مورد پخش تولیدات کره ای حرف و حدیث بسیار است، اما فی الواقع، باید گفت که انتقادات کورکورانه، باعث ریختن آب به آسیاب دشمن شد؛ تا جاییکه صدا و سیما جایگاه خود را در میان بینندگان داخلی متزلزل می بیند!

این پایان بخش اول این سخنان بود. در ادامه و در روزهای آینده باز هم در این مورد سخن خواهیم گفت.