همه مساجد را به خوبی می شناسیم. برخی آن را محل عبادت و برخی هم محل امور فرهنگی و برخی هم محل عبادت و انجام امور فرهنگی می دانیم.
تاریخچه انقلاب اسلامی را هم که بنگریم، می بینیم که پایگاه اولیه انقلاب شکوهمند اسلامی همین مساجد بودند.
روزگاری بود که مردم مشکلاتشان را در همین مساجد حل و فصل می کردند. بعد از نماز جماعت دور هم در گوشه ای جمع می شدند و درباره مشکلات محل و همسایه ها و حل و فصل آن سخن می گفتند. به یکدیگر از مشکلات سیاسی و اقتصادی روز آگاهی می دادند و تبادل نظر می کردند. اگر همسایه و یا دوستی آبرودار دچار مشکل مالی می شد، در همین مساجد گلریزان را برنامه ریزی می کردند و بعد در زورخانه یا همان مسجد و یا در وسط میدان اصلی محل اقدام به برگزاری گلریزان می کردند و مشکل یک آبرودار را بدون آنکه کسی متوجه شود که کیست، حل می کردند و همه در این عمل خداپسندانه شرکت می کردند.
دیر زمانی است که دیگر مساجد خالیست! جای تبادل نظر در مسایل و مشکلات سیاسی و اقتصادی را «BBC» و «VOA» گرفته است!! جای گلریزان را هم «ربا» و «نزول» پر کرده!! برکت به مناسبت حضور پرافتخار «نزول» و «ربا» از خانه های مردم رفته، مشکلات مالی گریبانگیر بیشتر مردم شده است!! و چه جالب که در این میان هیچ کس هم دوست ندارد که این اشتباه را به گردن بگیرد و همه دولت وحکومت را در معضلات مالی مقصر اصلی می دانند!!! فراموش کرده اند که زمانهایی هم بود که این مملکت دچار قحطی و بیچارگی شده بوده و حکومتهای وقت هم برای مردم درمانده کاری نمی کردند و این مردم بودند که سنگرهای اصلیشان یعنی مساجد را حفظ کردند و به سلامت از این بدبختی ها رها شدند! بماند که دولت فخیمه جمهوری اسلامی برنامه های بلند مدتی را در دستور کار دارد تا انشاالله در آینده ای نزدیک، مشکلات اقتصادی را به کمترین حد ممکن برسانیم، اما تا آن زمان، آیا باید وظیفه ی اصلیمان را فراموش کنیم؟ آیا باید مساجد را به همین روال بلااستفاده بگذاریم؟ چرا برخی فکر می کنند که مساجد جز میراث یرخی دیگر است و حاضر به حضور در مساجد نیستند؟
در این میان فقط مردم هم به تنهایی مقصر نیستند! متأسفم که باید بگویم برخی از روحانیون مساجد و هیئت امنای آن نیز مقصرند. در پاره ای از اوقات مشاهده شده که برخی از روحانیون حاضر نیستند در مساجدی که 5 - 6 نفر نمازگزار دارد، اقامه نماز کنند و بعد از یکی دو روز برگزاری نماز، دیگر به آن مسجد نمی روند. هیئت امنای برخی از مساجد حاضر نیستند که جوانان پرشور را به رسمیت بشناسند و حاضر نیستند که جوانان را به قول پیر جماران به عنوان آینده سازان این جامعه قبول کنند. در حالیکه باید مسئولیت پذیری را از همین مساجد به جوانان آموخت و راه زندگی را از همین مساجد به آنان نشان داد و صد البته برخی از همین اعضای هیئت امنا میاندیشند که مسجد جز میراثشان است و روشنفکران مذهبی هم به جای اعتراض، سکوت می کنند.
نمی دانم اصل مطلب را رساندم یا نه؟ اما تمام تلاشم این بوده که گوشه ای از مشکلات جامعه را دوباره یادآوری کنم.
قابل توجه جناب آقای محمد رضا بلبل پور برادر ارجمندم :
از این به بعم من هم اگر مشکلی نبینم نظر نمی گذارم و همان که چیز نیوز گفت ....
شوخی کردم خیلی مطلبتون عالی بود ممنون از حسن نظرتون و اینکه درد دین داشتن کار هر کسی نیست انشاءالله خدا همه ما رو نسبت به وظایفمون آشنا کند .